Later dan..
Als kind (middelste in het gezin) wilde ik niets missen. Ik moest (van mezelf) overal zijn, niets ging aan mij voorbij. Doodvermoeiend. Later ging het naadloos over in de fase dat ik alles uitstelde of liever gezegd niets uitsloot. Alles kon en was mogelijk. Deze ras-optimistische en iets wat onrealistische gedachte hielp mij mijn jeugd- en studentenleven door.
De lat lag hoog. Ik was een meester in het hooghouden van alle ballen. En dankzij die perfectionistische mindset lukt het me aardig, ik presteerde, hielp waar ik kon en ik zorgde voor iedereen. Ja ik liep op mijn tenen, want het moest goed gaan. Liefst perfect en foutloos. Die constante druk transformeerde mij in een serieuze studente die af en toe last had van een hyperventilatieaanval. Geen grote problemen want ik was ambitieus en mijn bewijsdrang duwde me naar de universiteit.
Later was allang begonnen.
Voor het oogsten, een feestje vieren, trots zijn op mezelf had ik geen tijd, want er was altijd weer het volgende project. Vanbinnen galmde het “Straks.. dan..” Dus na de universiteit, volgde een volgende studie en daarna een baan en toen een serieuze baan. Ik verhuisde tussendoor van mijn studentenhuis naar een appartement. Tijdens mijn baan als communicatiemanager voelde ik opeens de onrust. Een ontdekking van iets dat er al jaren was. Wanneer gaat het nù beginnen?
Nieuw begin
Door veel persoonlijke ontwikkelingstrajecten en begeleiding kwam ik erachter dat ik mijn leven lang langs de kant van mijn eigen leven stond. Ik liet anderen de hoofdrol vervullen, ik zag en nam waar. Vanaf toen ben ik gaan kiezen, waar wil ik zijn en waar wil mijn aandacht aangeven. Dat klinkt misschien eenvoudig, voor mij was dat het zeker niet. Ik werd geconfronteerd met patronen van jaren voor anderen te denken en mezelf buiten spel te zetten.
Wat wil ik nu eigenlijk zélf? Wat vind ík belangrijk? Vanuit dat perspectief werd het voor mij ineens makkelijker om te kiezen. Kiezen voor de belangrijkste persoon in mijn leven, IK, niet vanuit egoïsme, maar vanuit kracht om zo het beste van mijzelf te kunnen geven en delen met anderen. Want dat ben ik waard en ook de mensen om mij heen.
Daar heb ik voor gekozen, met hart en ziel en verstand.
